Cena: 28 zł
Wydanie: Kraków 2010, s. 308, format: 140 x 205, oprawa miękka
ISBN 978-83-60741-23-8
Katalog: Główny
Niniejsza książka prof. Andrzeja Zalewskiego stanowi część planowanej tetralogii, w której autor konsekwentnie rozwija, modyfikuje i udoskonala swój życiowy projekt filozoficzny, nazywany przez niego refleksografią, stanowiący pewną postać radykalnej metafilozofii, ugruntowanej w metodzie fenomenologicznej. Jednocześnie refleksografia jest akordem finalnym tradycji fenomenologicznej, doprowadzeniem jej do kresu jej możliwości, a więc, tym samym, chcąc nie chcąc, fenomenologii samodestrukcją. Nie waham się porównać stylu uprawiania filozofii przez Zalewskiego, w kontrolowany sposób ezoterycznego, ze stylem M. Heideggera. Jeśli Heidegger doprowadził fenomenologię do kresu jej możliwości pojmowania i wyrazu w zakresie metafizyki wewnętrznej (ontologii bytu ludzkiego), to Zalewski uczynił wszystko, co można uczynić w celu wypracowania funkcjonalnej, żywej samowiedzy teoretycznego ja i jego dzieła – zwanego w tej tradycji „sensem” – na gruncie heurezy fenomenologicznej, a więc jako konstytutywnych „dziejów” sensu filozoficznego, czyli ich konstytuowania się i utrzymywania w otoczeniu cielesnych i logicznych praktyk filozofującej osoby, działającej w społecznym kontekście codzienności i instytucjonalnym kontekście akademii. Z pewnością dzieło Andrzeja Zalewskiego już teraz, jeszcze przed powstaniem jego czwartej, finalnej części, stanowi największe dokonanie polskiej tradycji fenomenologicznej od czasu „Sporu o istnienie świata” Romana Ingardena, a tym samym jedno z największych dokonań współczesnej filozofii polskiej w ogóle. Dużo czasu upłynie, zanim projekt teoretyczny Andrzeja Zalewskiego zostanie zaabsorbowany przez środowisko filozoficzne, należycie „przetrawiony” i rzetelnie skomentowany. W przypadku dzieł tak oryginalnych jest to proces trwający zwykle wiele lat. Nie wątpię wszelako, że kiedyś to nastąpi.
Prof. Jan Hartman
SPIS TREŚCI
Od autora
Część pierwsza: ŚWIATOWY WYMIAR ŚWIADOMOŚCI SENSU. OD PREDYKACJI DO ŚWIATA TEKSTU
Przypomnienie zasadniczego celu refleksografii Stopowanie: forma zewnętrzna i wewnętrzna Zatrzymanie w predykacji Predykacja: aspekt doświadczeniowy i logiczny Krok następny: gotowość tekstu Odciążenie: od projektu do realizacji Myślenie w kategoriach sensu a projekt działania Zdanie Zdanie: dialektyka czasu i bezczasu Transcendencja i wertykalność Tekst: iluzoryczna nieskończoność Ostateczny efekt horyzontalnego budowania się tekstu: zamiana „co” na „o czym” Arkusze słów jako tekstualny korelat przedmiotu „o czym” „Obiekt” tekstu Wewnętrzna świadomość tekstu Obecność „ledwo ledwo” Modus egzystencjalny: spoczynek Asymetria spoczynku i czuwania w dyskursie sensu „Kierowanie się ideą” jako czynnik samowyobcowania Negatywne tło porównawcze Substytuowanie świata tekstu: melancholia Intencjonalizacja kontekstu zamyśleniowego Możliwość zerwania związku z przedmiotem w ramach zamyśleniowej aranżacji Paralelizm: zamyślenie – tekst Napięcia intencjonalności Intencjonalność poprzeczna i intencjonalność podłużna Synteza przedmiotów jednej i drugiej intencjonalności
Część druga: ROZUMIENIE TEKSTU NA GRUNCIE ŚWIADOMOŚCI SENSU
Oś wertykalna: wstępne rozpoznania Zamiana przeżywanego czasu na przestrzeń w doświadczeniach sensu Estezjologia poza ciałem. Punktualność „Stawianie” w odniesieniu do tekstu Bezpośrednie instrukcje kierowania na coś Cudzysłów Instrukcje różnicowania Uświadamianie w niezróżnicowaniu Różnice w świadomości, świadomość różnic Naturalna archeologia analizy: „wszystko jedno”. „Składanie” Granice „składania” „Drobne różnice” Instrukcje modelujące z użyciem negacji: „nie to a tamto”, „nie tylko lecz także” Wysunięcie „poza słowa” nie jest niewypełnieniem intencji Dwa modele „trafiania” Jeszcze jedno doświadczenie odsyłania do czegoś „poza” Negacja pewnego pojęcia „transcendencji” w tym kontekście „Głębia” jest „dalą” „Głębia” w ugruntowywaniu Zapętlanie się języka Odsunięcie przez negację Gra światła i cienia na powierzchni przedmiotu Poza tekstem: „na własną rękę” „Zniknięcie” tekstu jako autonomii „Jakby to powiedzieć”, „by tak rzec” Instrukcje modelujące proces zawijania się tekstu: „to oczywiste” Zajścia Instrukcje ekstensywności Tymczasowa rekapitulacja „Poza mną” – „poza świadomością” O właściwe usytuowanie badań refleksograficznych Autorefleksywność refleksografii (1) Autorefleksywność refleksografii (2): haplografia Znaczenie w ekstensywności tekstu „Inwencje” i „kolekcje”. „Tyle” „Poza” jako „mniej” Zarzuty i próba ich odparcia Związek: podkład – przedmiot. Rozumienie Stożek rozumienia Możliwe dalsze nieporozumienia Immanentna sprzeczność analizy Kunikularność Dystans Znaczenie fenomenologii po raz kolejny Paradoks sensowej intencjonalności Synteza indyferencji Granice możliwości indyferencji Podsumowanie tez o intencjonalności Formalny odpowiednik silentium existentiae Wymiary zdystansowania przedmiotu: podsumowanie Intencjonalność „z dala od ciała” a intencjonalność tekstowa Uchylenie „ogólnej idei” Autorefleksywność refleksografii (3): użycie „transcendentalizmu”
Część trzecia: PROBLEMATYKA KONSTYTUCJI CZASOWOŚCI SENSU
Nierównowaga Ja w odniesieniu do czasu w kontekście czasu obiektywnego Stanowienie nierównowagi czasowej na poziomie pierwotnym Integralne przeżycie dysocjacji czasowej Relacja „bycia-nie-w-czasie” na tle działania w czasie obiektywnym Zewnętrzna relacja „bycia-nie-w-czasie” względem czasu obiektywnego Wyobcowanie Ja w przepływie Dziedzinowe usamodzielnienie się dysocjacji Ciało jako system akomodacji rozsuwu Koordynacja w umykaniu: ciało – przepływ Jeszcze dalej w stronę autonomizacji rozsunięcia Ja – przepływ Konstytucja przez rozsunięcie Zmiana kierunku dynamiki Ja – przepływ w konstytucji sensu Ciało zablokowane jako hipotetyczny układ wzorcowy Powstrzymanie ciała i aktywność patrzenia Sakkadyczne krążenie: „za sobą”, „przed sobą” Emergentio, discretio, extractio Idealność sądu i schemat czasu znieruchomiałego Wewnętrzna świadomość czasu w nierównowadze punktu jaźniowego i przepływu Podstawowa niekoincydencja: przepływ i mknięcie Odwodzenie i przekazywanie napięć między biegunami doświadczenia Struktura dwójkowa na poziomie ruchów ciała prafenomenem struktury „po to żeby” na poziomie działania Intencjonalność myśli a „intencjonalność” ciała Fiksacja – prospekcja Przeniesienie na sferę „zasiebności” Retrospekcja Retrospekcja a „już posiadane” posesywności Co to znaczy, że retrospekcja jest intencjonalna? Levitas – facilitas Lekkość i świat naturalny Ciało i lekkość Intentum: mensuratum – mensurans Jedność wstecznych i prospektywnych intencji Intencjonalne jedynie wyczuwanie lekkości w pracy sensu Intencjonalność prospekcji i retrospekcji Transpozycja lekkości cielesnej w lekkość mówienia Levitas w wymiarze domniemań prospektywnych Problematyczność kategorii Ja
Część czwarta: SENS ARCHIWIZOWANY W ŚWIECIE
Możliwość obramowania przez ciało Sens w świecie ciała jako zwykły przedmiot Trzecioosobowy punkt widzenia: „on uważa…” Jedna płaszczyzna przedmiotowego dania jest wystarczająca Pierwsza i trzecia osoba w dziedzinie sensu Mensurans – mensuratum a funkcjonowanie w świecie „Miękki” i „twardy” dyskurs sensu Analiza fenomenologiczna na nowo Ułomności dotychczasowego projektu refleksograficznego
|